Bir parmak gökyüzünü gösterirken, işte bakın gökyüzüne diye işaret ederken,
Ne yazık ki herkes parmağa bakar, parmağın işaret ettiği gökyüzüne değil,
Parmak nihayetinde, neden parmağını gösteriyor bize diye anlamsızca konuşur insanlar.
İşte insan kaybedeceği bir şeyleri olduğunu o an anlar,
Kaybetmek kazanmanın kapısını açmak olduğunu da böylelikle anlar.
Ne zaman yorgun olsam kendimi yorgun hissetsem Rabbim imanın gönül pınarından abdest aldırtarak huzura eriştirir, beni esir eden duygu ve hislerden beni hapis eden nefis dünya ve şeytana ait hapishanemden azat ederek, berrak gönül hisleri duygularıyla kendisine doğru koşturtur. Yaradılışın inceliğiyle bakmak her kula nasip olur mu bilmem, kaldırsak gönlümüzdeki tüm engelleri merhametle bakabilsek herkese diyebilmem için haydi ey kulum yaranı yaraları sarmakla iyi edebilirsin, diyerek gönüllerin diyarına git diye kalemimle duygu söz ve hecelerle vardırtır Rabbim. Gördüklerim dünyada olan bunca zulüm, imanın zayıf kalmasının imanın hakikatlerinden uzak kalmanın sonucunda, Rabbimin var olduğuna tüm güzelliğiyle yaratırken ona inanmaya götürürken bizim sadece Rabbimizle yaşamaya (her an bizimle gerçeğini unutmadan) ondan başka dostumuzun koruyucumuzun olmadığı gerçeğine götürüyor.
“Gamzelendi gönül yine, devası ahtır,
Gönlü mahzun olanın dostu Allah’tır.”
(Şemsi Tebriz’i)
İçimizdeki bunca karışık yolları açmak yerine birbirimize varan yolları açsaydık, kapatmasaydık, akşam batan güneşin yanında batmayı ve bir daha doğmamayı seçmeseydik belki olurdu diye yeis’e düşsem de Rabbim bundan uzak durmamı ister hemen bu yeisten kaçar Rabbime sığınırım. Kalbimizde, birbirimize uçuran kelebek kanatlarını yok ederek tosbağa ayaklarıyla yaklaşmayı dahi istemezken, bu nasıl mümkün olabilir ki demiyorum mümkün kanatlarımızla uçmak diyorum, iman varsa her şey mümkün diyorum. İçimizde Çin Seddi’ni dolaşacak güç, neşe, umut, tazelik varken, bir adımda dostun yanına gitmeyenleriz, hayatta gülen yüzümüzü imanla kazanırken bunu gizlemek hatta çıkarımız için bir kenara bırakmak için Rabbim bize vermedi az çok Rabbim bildirdiğince bilirim. İmanı içimizde taşımadan bir kenara koyunca lazım olunca nasılsa alırım savıyla çekeriz acısını, öylesine habersiziz ki birbirimizden, bundan haberimiz yok! Bulunduğumuz dünyanın içinde, şöyle etrafıma bakınca sanki bu âlemde kalmaya gelmiş gibi herkes kendi makamına oturmuş, ölümle buluşacak ömründen habersiz süreçte hayat sadece kendisine aitmiş gibi yaşamanın sürecinde, hayatımıza iyi bir anlam veremediğimizden dolayı ki yarın ürkütücü sonu, üzücü olanla karşılaşacağımızdan habersiz yaşamaya devam ediyoruz. Tamam, her insan düşündüğünü söylemeye hakkı varda neye göre söylemeli bunu? Önce bunu bilmeli, kendi çıkarına değil toplumun çıkarına uygun olanı söylemeli, imanın gereği de bu değil mi? İmanla temiz yürekli insan olmak kolay değildir çünkü imanın gereği olarak kendisi için değil toplumdaki, insanın hayatının mutluluğu için yaşarken kendi hayatı ancak toplumdaki insanı mutlu edince mutlu olacağını bilirdi kendi hayatını ilk başta feda eder toplum hayatı için. Gerçek mutluluk bu yolda imanın gereği olarak çalışarak ahiret için ölmeden göndererek ölümle Rabbine vararak mutluluk kazanıla bilinir, bu âlemdeki mutluluk kısa olandır, bizim için elbette ki sonsuz hayatın mutluluğu önemlidir.
Özgürlük için gökyüzünü satın almanıza gerek yok. Ruhunuzu satmayın yeter.
(Nelson Mandela)
Buyurun, siz de bakın etrafınıza ve bana söyleyin. Sanki iman biz insanlar için değil; ölümden sonra dünyada yanına yaklaşmayanlar için inmiş gibi olsa da nasıl inebilir ki acaba, bunu izah edecek olan var mı bilemiyorum! İnsan, merhametsiz insanın hayatına müdahale ederken, onu yok sayarken nasıl soğukkanlı acımasız kaldığına bakında görün.
(Gönül Pınarından Abdest Almak Kitabımdan, Alıntılarla Yazılmıştır.)
