Hırçın bir rüzgâr gibi esiyordu o bakışlarıyla etrafına bakarken, kentin sokaklarında gezinirken. İnsan “Uyuyayım ben” uzun bir uykuyla hem de uzun bir süre. İnsan gönlünün diyarları sınırları, paraya, mala, ihtişama, çıkara dair olan ve değişen bu zaman ölçülerinin değiştiği çağlara kadar diyebilse keşke ve uyusa kalktığında değişse desek de bu mutlaka öteki âlemde olacak. Ölüm gelince her şeye bir omuz atılarak gidilecek ve her türlü kavga bitecek, yapılanlar için hesap verilecek elbette. Beki dünyaya mala hırsa veda etmeden gidecek. Yaptığımız iyilik varsa onların gülümseyen gözleriyle, kötülüğümüz varsa şaşkın alev saçan gözleriyle gideceğiz, belki gülümseyeceğiz, belki gülümseyemediğimiz gibi gideceğiz. Artık gönlün coğrafyasında toprağında neleri yaşattıysan onunla gideceksin. Ya gideceğimiz yer aydınlığımız ya da alevden yakıcı bir yer olacak. İşte o gün bu dünyada dinmeyen acılar son bulacak. Rabbin merhametin karşılığıyla kalbe dokunan sözlerin karşılığın da veya bu acıları yaşatanların acısı sonsuz olacak. Tükenirken tükenmeyen yere, tüketirken tükenilen bir âleme uçacağız bir anda çepeçevre bizi kuşatacak. Her şey, Rahmanın katında bize sunulurken en güzeli sunulur, iyi isteyene iyi, kötü isteyene kötü verilir. İşte o kötü istenildiğinde iyiye dair ne varsa insanoğlunun elinde, bir anda bakarsın bozulur yok olur. İnsan bu, her şeyi altüst eder verir elemle keder. İşte o andan sonra her şeyin biçimi değişir, bu biçimsizliği ile adımlarıyla, hiç bir insanı istemez ve sevmez bu âlem der bana yetmez.
Bu doymak bilmeyen insan kavramaktan uzak ne zamana kadar kendisini çıkar ilişkisi sömürenler, benimsenmeyen bu zıt aykırı düşüncelerle düşünme yetilerini kaybetmesine olanak sağlayacak. Bu insanın gönlünde, merhametin baharında düşüş ne zamana kadar sürecek? Birileri ayıkması için dürterken neden kapısından kovulacak? Yok, mu yenilik için bir çıkış yolu? Olmayacak mı güzel bakışlarla bir bakış yolu yaklaşım? Bu koşul yeryüzünde tüm toprakları sarmasını mı tüm topraklarda nefretin tohumlarını serpmeye mi, yoksa serpmeye çalışanlar varsa serpmeden haddini bildirmeye mi geldik?
Ne çok sorular ve bekleyen cevaplar. Etrafımıza bakarken iyilik yoksa hiç olmayacağının mı işaretidir bu? Yoksa bizdeki korkaklık mal ve çıkar sevdası yüzünden bunları kaybetme korkusuyla, ses çıkarmadan olanlara seyirci kalmak için mi bu âleme geldik acaba? Bir sonuca gidecek yolların hepsi mi işgal edilmiş acaba? Yeniden başlamak için hiçbir hayal de mi kalmadı hepsi mi çalındı? Vesselam.
