İnsanların yaşamlarında bazen inişli çıkışlı zamanlar vardır. Bazen çok güzel haberler vesileyle hayatımız zirvelerde geçerken bazen de karamsarlıklar çerçevesinde zorlu imtihanlarla dolu dipsiz kuyularda gezinip dururuz. Bir el ararız bize ışık olacak, bizi o dipsiz kuyulardan alıp mutluluk dolu bir hayata inandıracak bir yol ararız. Ümitsizlik vadisinde gezinirken o kızgın güneş misali imtihan esnasında gerçek olmasını umduğumuz seraplar dileriz Rabbimizden. İşte tam da bu o an umuda kapı aralayacak vesileler oluşmaya başlar. O vesileler ki yüce mevlamızın buyruğu üzerine sanki gökten inen çiğ taneleri misali bizleri serinlik dolu ırmaklara ulaştırır. Allah’tan ümidi kesmemek. Müslüman ümitsiz hastalığına bulaşmaz nidalarıyla fikirlerimiz aydınlanırken gönlümüz de bu aydınlanmalara ihtiyaç duyar. Tam da bu esnada türlü vesileler kapımızı çalar.
Biri gelir, maddi manevi ihtiyaçlarımızı, sorunlarımızı ,dertlerimizi sormadan imdadımıza yetişmiş. Bize farkında bile olmadığımız bir an da omuz oluvermiş.
Ümitsizlik deryasında savrulurken bir anda o derya duruluvermiş, gökyüzünden gelen güneş ışıkları bizi ısıtıvermiştir. Aslında buradan anlamamız gereken ya da bize anlatılmak istenen şey şu olsa gerek; insanoğlu ümitsizliğe düçar olabilir lakin ümitsizlik bataklığından kurtulacak türlü türlü vesilelere de sahiptir. Bu vesilelerden sonra ümitsizlikten kuyusundan kurtulup başkalarına umut olma yoluna girebilecek mi? Yoksa giremeyecek mi?
Şayet giremez ise bencillik içerisinde sadece ben diyen bir nefsin hakimiyeti altında paylaşmayı bilmeyen, hayata sadece kendi penceresinden bakan, biz demeyi bilmeyen bir esaret altında kalmaya mahkum olacaktır. Lakin o ümit olma yoluna girer ise hiç beklemediği yerlerden dualar alacak. Çocukların, insanların tebessümlerine sebep olacaktır. Kim bilir… Hatta tüm hayatını bu istikamet üzere gidecek şekilde radikal bir değişikliğe bile sebep olacaktır. Düşünsenize telefonunuz susmuyor. Çağrılar, mesajlar, e mailler.. Herkes sizden yardım talep ediyor. Sizi bir umut kapısı olarak görüyorlar. Çocuklar oyuncak, büyükler çeşitli ihtiyaçlar için sizi rahatsız ediyorlar. Sizin içinizde de bir yardım etme duygusu, hiç bitmek bilmeyen oturduğunuz yerde oturamama, duramama hissi, bir yerlerden yardım bulup bu insanların dertlerine derman olma hali… Çok dehşet verici değil mi. Fakat bu dehşetli halin sonucunda küçük bir dua, ufacık bir tebessüm göreceksiniz. İşte o küçük şeylerin içinde büyük bir rızayı kazanma ihtimali var olacaktır. Neden o ihtimale ulaşmanın sebeplerinden vazgeçelim değil mi?
“Onlar vardır ki yeryüzünde Allah’ın lütuf tecellisinin yürüyen gönüllü ve fedakarlık temsilcileridir.” diyebileceğimiz bir ömür…
Ne güzel olurdu değil mi? Rabbim bizleri zaman mefhumu olmayan umuda kapı aralayan kullarından eylesin…
