Namaz; insanın ruhunu okşayan bir bahardır, bir aşktır, bir tebessümdür, bir kurtuluş reçetesidir. Onun rayihasını sineye çeken, huzur hanesine erer.
Namaz, ruhun kentidir. İnsanın derdine çare aradığı, kendisini Allah’a ulaştıran bir memlekettir. Nasıl ki bir insan göç ettiği vakit gitmek istemez ya, onu bu topraklara bağlayan bir bağ vardır; en önemlisi de hatıralarıdır. Gidemez, yüreğinde bir yanma olur. Zaten dünya, bir gurbet diyarı değil midir?
Namaz kılmak da memleket gibidir. Ondan ayrılınca, kalpler hüsranla dolar. İnsan işte o an pusulasını kaybeder, utanır alnını secdeye koymaya. Namazını vaktinde eda etmediğinde, yüreğinin titremesi lazım. Ama bakıyoruz ki çevremizdeki arkadaşlarımızdan bazıları namaz kılmıyor, sonra da “Benim kalbim temiz” diyor. Haşa, peygamber efendimizin kalbi pis miydi? O yorulmadan, sıkılmadan, ayakları şişinceye kadar ibadet ediyordu.
Şu şikayet ve isyan hallerini bir kuytuya bırakalım. Bu dünya, bir misafirhane değil mi zaten? Geldik ve gitmeye hazırlanmamız gerekiyor. Ne kadar da çok kıymet verdik bu geçici haneye! Oysa Allah (c.c.), bize cenneti vaat ediyor, sonsuzluğu veriyor. Bunun için daha büyük bir mücadele vermemiz gerekmiyor mu? Yani o uçağa yetişmek için verdiğimiz özeni sabah namazına da aynı şekilde versek, sence cennet uçağımızı kaçırır mıyız?
Gülüyoruz, ağlıyoruz, eğleniyoruz, fâni dünyanın seyrine dalıyoruz. Ve onca kalabalığın içinde yalnız kaldığımızı düşünüyoruz. Ama unutuyoruz ki her gecenin sonunda sabah, her umudun başında Allah vardır.
Her hal geçicidir. Bunun bilincinde miyiz? Gül kokulu bir pusulamız var. Neden kaybediyoruz biliyor musunuz? Çünkü aşkın kaynağını bilmiyoruz…
Ahirete mi yolculuk yapıyoruz yoksa dünyaya mı? Bir düşünelim. Bize kalmayan dünya için çok yorulduk.
Ecel gelir, ölüm gelir.
Vasil gelir, gasil gelir.
Ecel şerbetini içersin de
Sen uslanmazsın ey gönül.
Zaman akar, eman akar.
Namaz kılmayan gönüllerden kir akar, günahlar akar.
Sen uslanmazsın ey gönül.
