“Fotoğraf bir tanıklık olduğunda ve anılar küle dönüştüğünde.”
Selamun aleyküm ve rahmetullahi ve berekatühü.
Bu savaşın ilk anından itibaren kendimi ülkemde bir mülteci olarak buldum. Göç yerleri arasında dolaşıyor, kameramı bir asker silahını taşır gibi taşıyordum. Hepimizin yaşadığı bu trajediyi belgelemeye çalışıyordum, sanki ölüm yığınlarının arasında hayatın nabzını arıyordum. Çocukluğumu ve gençliğimi geçirdiğim, hayallerimi ektiğim yeri terk ettim. Oradaki anılarım, rüzgarın savurduğu yapraklar gibi dağıldı, bir araya getirilmesi veya korunması mümkün olmayan bir şekilde.
Savaştan önce, hava fotoğrafçılığı konusunda uzmanlaşmış bir fotoğrafçıydım. Gaza’nın detaylarında saklı güzelliği resmetmek için dron kullanıyordum. Gökyüzünden, dünyaya denizi, minareleri ve yaşam dolu sokakları gösteriyordum. Ama savaş her şeyi yerle bir eden bir fırtına gibi geldi. Ne güzellikten bir iz ne de işimi eskisi gibi sürdürebilmemi sağlayacak bir araç kaldı.
Bununla birlikte, hiçbir şey hafızama silinmeyen bir yara gibi kazınan o sahneden daha acı verici değildi. Şehirdeki tek hastanedeydim; herkesin acısını belgelemek, fotoğraflamak için çalışıyordum. Çığlıklar, iniltiler ve kanlar arasında tanıdık bir yüz gördüm. Yavaşça yaklaştım, sanki kalbim benden önce gitmek istiyordu. Ve orada, şehitler arasında kardeşimi buldum! O an, ruhumu parçalayan bir yıldırım gibiydi. Bir elimde kameram, diğer elimle ise ayakta kalmaya çalışıyordum. Ama içimde çöktüm.
Bu savaş sadece bir saldırı değildi; anıların, hayallerin ve kimliğin suikastıydı. Biz gazeteciler ve fotoğrafçılar acıyı belgelemeye çalışıyoruz. Ama gerçekte, taşıyamayacağımız yükleri omuzlarımızda taşıyoruz. Birçok kez ateş altına alındık, özellikle Jabalia bölgesindeki ailelerin göçünü belgelediğimizde. Ölüm, her adımda peşlerindeydi.
Bugün Gazze, bizim bildiğimiz Gazze değil. Bir zamanlar onur ve direnişin sembolü olan şehir, artık acının ve yerinden edilmenin adresi oldu. Ama tüm bu yıkıma rağmen inanıyorum ki “kamera hâlâ bir silahtır ve fotoğraf hâlâ bir mesajdır.” Çekim yapmaya, hikâyeler anlatmaya ve acımızı dünyaya aktarmaya devam edeceğim. Çünkü inanıyoruz ki, acı belgelenirse değişim umuduna dönüşür.
Samimi umut ve dualarımla,
(Mahmud Slim)
“حين تصبح الصورة شهادة ، وحين تتحول الذكريات إلى رماد”
السلام عليكم ورحمة الله وبركاته
منذ اللحظة الأولى لهذه الحرب ، وجدت نفسي لاجئاً في بلدي، أتنقل بين أماكن النزوح، أحمل كاميرتي كما يحمل الجندي سلاحه
كنت أحاول توثيق المأساة التي عشناها جميعاً ، كأنني أبحث عن نبض الحياة وسط ركام الموت غادرت المكان الذي احتضن طفولتي وشبابي ، المكان الذي زرعت فيه أحلامي
أصبحت ذكرياتي هناك مبعثرة كأوراق في مهب الريح ، عصية على الجمع أو الحماية.
قبل الحرب ، كنت مصوراً متخصصاً في التصوير الجوي.
كنت أستخدم الدرون لأرسم لوحة من الجمال الذي كانت غزة تخبئه في تفاصيلها ، من السماء نقلت للعالم مشاهد البحر والمآذن والشوارع التي تضج بالحياة لكن الحرب جاءت كعاصفة اقتلعت كل شيء
لم تبقِ ملامح الجمال ولا وسيلة تُعينني على إكمال عملي كما اعتدت.
ومع ذلك، لا شيء كان أكثر إيلاماً من المشهد الذي سيظل محفوراً في ذاكرتي كجرح لا يندمل
كنت في المستشفى الوحيد في المدينة ، أصور وأوثق المأساة التي يئن تحت وطأتها الجميع
وسط الصرخات والآهات والدماء، رأيت ملامحاً مألوفة اقتربت ببطء ، كأن قلبي يريد أن يسبقني ، لأجد أخي هناك، بين الشهداء !
تلك اللحظة كانت كصاعقة مزقت روحي كنت أمسك الكاميرا بيد وباليد الأخرى أحاول أن أتشبث بما تبقى من صمودي ، لكنني انهرت داخلياً.
لم تكن هذه الحرب مجرد عدوان، بل كانت اغتيالاً للذكريات، للأحلام، وللهوية
نحن كصحفيين ومصورين نحاول توثيق الألم، لكننا في الحقيقة نحمل فوق أكتافنا أعباء لا تحتمل. تعرضنا لإطلاق النار أكثر من مرة، خاصة عندما كنا نوثق نزوح العائلات من منطقة جباليا ، حيث كان الموت يلاحقهم في كل خطوة.
غزة اليوم ليست غزة التي عرفناها. المدينة التي كانت رمزاً للكرامة والصمود أصبحت عنواناً للألم والتشرد.
لكن رغم كل هذا الخراب ، أؤمن أن “الكاميرا لا تزال سلاحاً، وأن الصورة لا تزال رسالة”
سأستمر في التصوير في الحكي ، وفي نقل وجعنا إلى العالم
لأننا نؤمن أن الألم حين يُوثق، يتحول إلى أمل في التغيير.
مع خالص الأمل والدعاء
(محمود اسليم)
