Cebel-î Nûr-un Gül Goncası

Levnden arınmış bir nur-u ezel,
Cânân’a ayna, hakîkat güzel.
Âlem senin aşkın ile perişan,
Lütfunla dolsun bu gönl-i melâl.
Cebel-i Nûr’un gül goncası, leyâl-i nehâr mı ümmetine sevdan?

Ey sine-i câvidân, hoyrat sevdaların lâl vuslatı,
Zemherî sükûtunda mühürlenmiş bir nefestir adın,
Saçılmış bir hüzün gibi serpilir zamanın hududuna,
Ve nihayet, suskun kalbimin titreyen kıyamıdır aşkın.

Sâye düşmüş deryanın müteşekkil menzili,
Gurbetin rüzgârında savrulan bir hicran hicvi,
Kaç asırdır firkatinle yıkanır kanayan ufuklar?
Hangi mâverâ dindirir içimdeki közlenen âhı?

Bin asrın usanmaz, naz bilmez himmeti…
Zaman, elîm bir efsun gibi çırpınır gözlerimde,
Lâkin aşkın, neyleyim, inkisarın eşiğinde…
Ölümsüz bir harf gibi kazındın ilâhî levhaya.

Şeyda düşmüş kor nedir, yalınayak doludizgin çağırmak?
Sen, aşkı en derin nehirlerde sınayan seyyah,
Yandıkça nûra bürünen o mağrur çığlık,
Ya da mukadder kaderin yakaran niyazı mıyım?

Yanmaktan değilse figânın, bu telaşın aşk-ı İnşirah mı?
Gecenin eşiğinde titreyen bir dua gibisin,
Seherin rahminde doğan ücrâ bir vuslat…
Ey mecâzda hakikat, ey hakikatte nihayet!

Sen, âh! Temaşa ettiğim yorgun ruhumun ulvî duası,
Ey sabrın kanayan harfine sığınmış yangın,
Ey firkatin ebedî pervânesi…
Ben seni, en derin sükûtun hüznüyle bekleyenim.