Bu soruya etkili bir cevap vermek adına uzun süre düşündüm açıkçası ama sonra fark ettim ki çocuk dediğimiz zaman genel bir tanım yapıyoruz ve bütün bu çocukları bu tanım altına sokamıyoruz. Evet belki onlar şu yaşa gelince sütten kesilir, şu yaşlarında ortalama şu kiloda ve boyda olması idealdir diyebiliyoruz ancak bunlarda ortalama değerler oldukları için yine yapacağımız genellemelerden uzak kalıyor. Bence çocuk ailenin, toplumun, akrabaların, arkadaşlarının, öğretmenlerinin ve Yaradanın ayrı ayrı kendisinden bir şeyler beklediği bir varlıktır.
Anne çocuğun akıllı olmasını yaramazlık yapmamasını bekler, yemek yemesini, altını ıslatmamasını bekler ve ister. Arkadaşları beraber oyun oynamasını, öğretmenleri derslerinde çalışmasını, Allah buluğ çağına gelince samimi bir kul olarak yükümlülüklerini yerine getirmesini bekler. Çocuk bu dönemlerinde ve sonrakilerde bu 4’lü ve bazen 7’li eksen içinde gidip gelir. Tam ortasında durmaz, bazen bir kıyıya, bazen öbür kıyıya yaklaşır.
Şımarmayan çocuklar bekliyoruz ama bu onların dil, davranış reaksiyon gelişimleri için çok önemli. Rousseo, Emile kitabında ‘’Eğer haylaz çocuklar yetiştirmezseniz hiçbir zaman bilge çocuklarda yetiştiremezsiniz’’ diyor. Ama tabi bununda sınırları belirlenmelidir. Biz onlardan tavizsiz bir itaat bekliyoruz ama bu yanlış. İnsan beyni böyle çalışmıyor en başta. Beynin karar verme ahlaki davranışları kontrol etmeden sorumlu olan bölgesi prefrontal lop 25’li yaşlara kadar tam olarak gelişmiyor. Tabi bunun evrimsel alt nedenli var. Yani sana ahlaki bir davranış ne kadara ahlaki gelirse gelsin onun için arabada hız yapmak, üstünü başını kirletmek, kavga etmek bazen sadece oyun ve eğlenceden başka bir şey olmuyor.
Psikoloji ve din kitabında Carl Custav Jung ‘’Doğum anne için neredeyse yeni bir doğumdur, sadece çocuk değil annede doğmuştur. Anne çocuğu doğurur , çocuk anneyi doğur’’ diyor. Çocuk daha anne karnındayken annede hormonal değişimler olmaya başlar. Çocuk doğduktan sonra da bu değişimler devam eder ki bu çocuğun yaşı kaç olursa olsun devam eder. Anne sütü çocuk ilk aylarındayken farklı içeriklerere sahiptir protein miktarı fazladır. Daha sonra kemikler olgunlaşmaya başladığı için diğer vitaminler ağırlıklı anne süt üretmeye başlar. Bu sadece insanlarda değil hayvanlarda da görülmektedir. İneklerin doğumunun ilk günlerinde sütü sapsarı dır peynir falan yapılmaz ve o sütten hemen içirilir yavruya. Buna yöresel filde ağız sütü denir. Daha sonları sütün içeriği aynı insandaki gibi yavrunun ihtiyacına göre değişir. bu süt emzirme sırasında anne de ve çocukta oksitosin hormonu salgılamalarına yol açar ve bu aralarındaki bağlılığı artırır. Bu oksitosin anneyle benzer düzeyde babada da olmaktadır. Ama anne de sadece bu değişiklikler olmaz. Tuhaf bir şekilde babada olmayan ama annede olan bir şey daha olur. Annenin hafıza öğrenme en çokta korku işleriyle uğraşan amigdalası da faaliyete geçer. Bu yüzden çocuğun düşmesi yaralanması ya da aç kalmasından en çok korkan kişi annedir. Bu tür biyolojik faaliyetler sadece bildiğimiz anne babalarda olur zannederdik ancak İsrail’de yapılan bir araştırmada 28 tane gey ebeveyn de benzer biyolojik süreçleri yaşamaktadırlar.
Genel olarak söyleyecek olursak çocuk biraz ebeveynin biraz okul ve arkadaş çevresinin birazdan daha fazla da ilkel atalarının beklentilerinin deneyimlerinin sonucudur. Ve bu dönemlerde ne yaşanırsa yaşansın ilerde olacağı kişinin sebebidir. Bu konuda Gülseren Budayıcıoğlu Tedx konuşmasında şöyle söylüyor:‘’En çok yaralayanlar en çok yara almış olanlarıdır.’’ Geçmişte, çocuklukta yaşanan bu kötü hadiseler gelecekteki kişiyi tuğla tuğla inşa ediyor. Hitler biyografisinde Yahudilerden neden nefret ettiğini şöyle söylüyor: ‘’Onlar ben çocukken her yerdelerdi. Sanatta siyasette, parada onlar vardı ve sadece kendileri gibi olanları aralarına alıp diğerlerini dışlıyorlardı’’ bu travma Hitleri ikinci dünya savaşında yaklaşık 20 milyonluk bir Yahudi kıyımına götürecekti. Bu nedenle çocuk hakkında son bir şey söyleyecek olursam çocuk kollektif bir ahlakın, tarihin ve hafızanın sonucudur.
