Çocuklar hakkında neredeyse bulduğum her şeyi okumaya yorumlamaya ve kafamda bir şema oluşturmaya çalışıyorum. Çocuklar gerçekten neden hoşlanır, nasıl bir eğitim metodu onların öğrenmeyi istemeleri için uygundur, anne baba ilişkilerinin çocuk travmaları üzerine etkileri vs. Sonuç tam bir kafa karışıklığı. Birbirini tutmayan çocuk gelişim dönemleri, binlerce isimde eğitim metotları ve diğerleri kafamı karıştırmaya devam ediyor. Ancak tek bir şeyin her eğitimcinin ve her eğitim kitabının olmazsa olmaz mottosu olduğunu görüyorum. Sevgi.
Sevgi; etik davranışların, ders başarısının ve hatta en kötü davranışın bile gizil bir sebebi olabiliyor. Sevgi hayatta kalmayı, sağlıklı gelişimi ve hatta çocuklarının ilerideki eşiyle olan ilişkisine bile etki edebiliyor. ‘’Çocuğunun eşiyle mutlu olmasını istiyorsan onun annesine iyi davran’’ sözü de muhtemelen böylesi bir tecrübeye dayanıyor. Harry Harlow tarafından yavru maymun üzerinde yapılan deneyde yavru maymunun tamamen ser demirden yapılan maket maymundan sütü emdikten sonra ona süt vermeyen ancak yumuşak bir peluşla kaplandığı için yavru maymuna sıcaklık veren diğer anneye gittiği onunla vakit geçirdiği görülüyor. Ya da Rene Spitz tarafından yetimhanede anne sevgisi olmadan büyüyen çocuklarla, hapishanede annelerini görerek büyüyen çocukları karşılaştırdığı deneyinde, anne sevgisi olmadan büyüyen çocukların birçoğunun öldüğü, sosyal davranışlarının zayıfladığı, artık ağlayamadıkları ve hiç gülemedikleri görülüyor.
Bence bundan dolayı herhangi bir din eğitimi sürecinde ihmal edilmemesi gereken bir fenomendir sevgi. 2 yaşında başlayan ve 12 yaşında artık içselleştirmeye dönüşen çocuklardaki taklit etme özelliğinin nedenlerinden birisi de anne babanın sevgisidir. Çocuğunun namaz kılmasını, dini yükümlülüklerini yerine getirmesini ve daha ahlaklı olmasını mı istiyorsun? O halde bunu önce sen yap, sonra bunu çocuğuna sevgi dili kullanarak öğret. Bu dilin bir şekli, kalıbı ve yöntemi yoktur. Bu tamamen çocuğunla arandaki ilişkiye bağlıdır. Samimi bir sevgi çocuğu değerli hissettirir. Ya da Doğan Cüceloğlu’nun dediği gibi ‘’Çocukken anne babalarının gözlerinde değer bulamayanlar, o değeri hayatları boyunca başkalarının gözlerinde ve sözlerinde ararlar.’’