Hakikate sevdalanan kişi, her daim önüne taşlı (zorlu) bir yola adım attığını bilmelidir. Bu yol, kimi zaman hüzün ile (gözyaşıyla), kimi zaman sabırla, kimi zaman da tevekkülle aşılır. İnsan, bu yola inanmalı ve sabrına öncelik vermelidir. Dünya hayatının fani olduğunun bilinciyle; ayaklarına batan dikenler sorsa, “Neden durmazsın?” diye, insanın cevabı bellidir: Hakikate susayan bir yürek, meşakkati şikâyet etmez. Teslimiyeti ile yürümekten vazgeçmez, gayretinden sonra tevekkülle bekler. Zira nasipten öte yol yoktur. Bilemeyiz, kim bilir kime ne mucizeler sesleniyor, taa hayallerin içinden…
“Ey hakikatin yolcusu;
Mecruh yüreğinle oku,
Yankılansın teslimiyetin, yoğrulsun yüreğin sabırla,
Yükselsin gayretin tohum eke eke,
Yağmurun bereketi misali tevekkülünle,
Her düşüşün, bir kalkışın olsun.
Gözlerinin ardında ışıklar ararken, yolunu saran kalbinin karanlığına kapılma.
Mecruh yüreğinle oku!
Bu yolculuk ne kolay ne de kısa olur. Her adım sabırla atılır, her soluk tevekkülle çekilir.”
Velhasıl kelâm; zorluklar, zayıf yaratılmış varlıklar olarak insanı ne kadar zorlasalar da ruhunu asla kıramazlar. Zira insan, zorluklarla en saf hâlini (gücünü) keşfeder. Her meşakkat, bir kademe daha yükseltir onu. Buna inanç sağlamak için gerçek gücün, “Allah’a teslim olmak” olduğunun bilincinde olmak gerekir. Hayat ve koşullar ne olursa olsun, kişi bilmelidir ki; tevekkül tıpkı bir kuşun kanatlarında yükselmek gibidir. İnsanın sadece çaba değil, aynı zamanda güvenle de yol alması gerekir.
“Adımlarımızın yorulduğu yerde, yüreğimiz gayretten vazgeçmesin.”
