Ey beni yoktan var eden, sevabımla, günahımla huzuruna beni kabul eden Rabbim.
Baktığım her yer senin şah eserin ile dolu. Kokladığım, narin yapraklı, rengârenk mis kokulu çiçekten tut; dış etkenlere dayanıklı olsun diye kalın kabuklarla sardığın koca çınar ağacına kadar. Rengârenk, mis kokulu, simetri şekillerle yaratmış olduğun meyveler bile senin nasıl yüce bir Yaradan olduğunun birer kanıtıdır. Senin yüceliğini idrak edecek kabiliyetimiz yok. Ama senin donattığın şu aciz bedenim ve ruhum, senin eşi benzeri olmayan yüceliğini hücrelerime kadar hissediyor. Burnum mis kokuları alırken, gözlerim muhteşem manzaraları izlerken ve dilim seni zikrederken…
Senin varlığını bilmek, bunu eserlerinde görmek, seni hissetmek nasıl bir lütuf. Ya seni bilmeyen bir ailede, coğrafyada doğup da seni bilmeden ruhumu teslim etseydim. Aman ya Rabbim! Nasıl bir acizlik, nasıl bir felaket olurdu. Ot gibi yeşerip sonra da çürüyüp gidecektim. Seni bilmemek… Seni hissetmemek… Nasıl bir yokluk, nasıl bir nasipsizlik olurdu. Beni senin yüce varlığınla lütuflandırdığın için binlerce kez şükürler olsun. Senin varlığın ki nefes almak gibi bir şey. Varlığın; yüreğimdeki onca keder ve derdi “Hasbünallahu ve ni’mel vekil” deyince kuş gibi hafifleyendir. Tek zikrinle yok olur sıkıntımız. Sen ki Zât-ı Akdes’sin. Kara gecede kara karıncayı duyansın. Âlemlere Rahmetsin. Yüreğimin kuytu köşesinde fısıltılarımı duyansın. Ruh âleminin yol gösteren ışığısın.
Dilerim ki son nefesime kadar sana yakın olanlardan olurum. Şu günden güne yaşlanan hücrelerime senin zikrini unutturmadan sana kavuşmayı nasip et Allah’ım. Gönül mabedimin direği, dünya heveslerinin üstesinden gelen yüce aşk senin aşkın olsun Allah’ım. Seni nice erenlerin gözüyle görenlerden, dilini kilitleyip kalp ile seninle koşanların muhabbetinden nasip et bizlere Allah’ım.
“Allah’ım! Senden seni sevmeyi, seni sevenleri sevmeyi ve senin sevgine ulaştıran ameli yapmayı isterim. Allah’ım senin sevgini, bana canımdan, ailemden ve soğuk sudan daha sevgili kıl.” (Tirmizi ,Da’avat 74)
ALLAH DERİM
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yiyemem
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Ebedi oluşun urbası kefen!
Kursa da boşluğa asma köprü, fen;
Allah derim, başka hiçbir şey demem!.
(Necip Fazıl Kısakürek)
