‘‘Başından bakıldığında hayat sonsuz görünürken yolun sonundan bakıldığında ise hayat son derece kısa görünür.’’ Schopenhauer, kısacık kitabı Mutlu Olma Sanatı’nda sarf ediyor bu ifadeleri. Ölmek ve mutlu olmak benim gibi Schopenhauer’un da kafasını karıştırıyordu demek ki. İster ilahi bir pencereden, ister pozitivist bir pencereden bakın zaman her iki kesim için de aynı hızda ilerliyor. Bitecek bir ömür için yaşıyor, kaybolacak bedenlerimiz için pahalı bakım ürünleri alıyor ve tamamen belirsiz bir sabah için uyuyoruz. Sevdiğimiz insanları son kez görmüş olacağımızın, son kez sevdiğimiz tatlıyı yemiş olduğumuzun, son kez sevdiğimiz bir şeyleri yapmış olduğumuzun ve yaptığımız o günlük görevlerimizi aslında son yapışımız olduğunun farkında olmadan bize ayrılan zaman da dolmuş olacak.
Peki… kelimesinden sonra soracağın hiçbir soru mutluluk ve ölüm üzerinde sofistike düşünenler için pek bir anlam ifade etmeyebilir. “Peki ne? Peki nasıl? Peki neden?” gibi soruların muhtemel hiçbir cevabı gerçekten öğrenmek için sorulmuş olan sorular da değildir. Sadece inanmak, kendine bir afyon oluşturmak istersin ya da o kadar romantik değilsen Prestij filminde geçtiği gibi gerçeği bilmek değil kandırılmak istersin. Belki biraz garip olacak ama eğer kısacık bir vaktimiz varsa bunu neden ölüm, mutluluk ve başarı üzerine düşünerek karamsar bir şekilde geçirelimki. Her birimiz kendini özel ve değerli hissederek ınstagram storyleri atmıyor mu? Arabadayken yayalar, yolda yürürken araba kullananlar sana sıradan herhangi birisi olarak gelmiyor mu? aslında sen de onlara öyle gelmiyor musun? ve yazdıkça 10 dk önceki mutluluğumdan eser bırakmayan böylesi bir çok şey kendimizi her gün kandırmaktan başka nedirki.
Galiba kendimizi biraz kandırıp her neyse demek gerekiyor çoğu zaman. Nebe suresinin 40. ayetinde geçtiği gibi, ‘‘…Keşke toprak olsaydım’’ diyecek olan kişinin ben veya sen olmayacağının bir garantisi yok. Bundan dolayı dünya mutluluklarıyla kendimizi kandırmanın kötü bir tarafı yok bence. Eğer bu seni dünyada bir yolcu gibi ol emrinden çıkarmıyorsa, gelecek ve sonrası için bir yaşama ümidi veriyorsa her neyse demek gerekiyor o halde. Ancak gerçeğin, gerçekliğin ölümün ve mutluluğun karmaşık şeyler olduğunu da unutmamak gerekiyor. Başladığımız gibi Schopenhauer ile bitirmek istersek eğer o şu tespitte bulunuyor. ‘‘Dünyaya mutluluk ve zevk beklentisi ile dolu olarak adım atarız ve kader bizi hoyrat bir şekilde yakalayıp hiçbir şeyin bizim olmadığını her şeyin ona ait olduğunu gösterene kadar bunu gerçekleştirmeye yönelik o aptalca umudu koruruz.’’
