HZ.İBRAHİM: Nemrud tarafından ateşe atıldı Allah’a inandığı için, yine de inancından vazgeçmedi, Allah’a teslim oldu. Bütün servetini infak etti, hayır yolunda harcadı, fakirlikten korkmadan Allah’a teslim oldu. Evladını kurban etmesi vahyi gelince tereddütsüz kabul etti, ‘bu sınavımdır’ diyerek Allah’a teslim oldu. Bu adanmışlığının mükafatı olarak Allah oğlunu ona bağışladı. Nemrud’un cehennem ateşini bir cennet bahçesine dönüştürdü.
Sonuç; ‘Halilullah’ (Nisa/125) makamına yükseldi, Allah’ın dostu olarak övgü aldı.
HZ.EYYUB: Allah imtihan için kendisine verdiği bağ bahçe, arazi, hayvan sürüleri, mal ve mülkün hepsini ondan geri aldı, serveti gitti ama sabretti. Allah çocuklarının hepsini yanına aldı, her bir evladının acısını içlenerek çekti ama sabretti. Şiddetli bir hastalığa yakalandı, tüm vücudunu hastalık sardı ve sonunda konuşamaz hale geldi ama sabretti. Bütün akrabaları, komşuları ‘maddi manevi bitmiş bir insanla konuşmayız’ diyerek sırt çevirdi ama o sabretti. Bu sabırlarının mükafatı olarak Allah onu sağlığına kavuşturdu ve eskisinden daha sıhhatli kıldı. Yeniden mal mülk verdi ve evlatlar lütfetti.
Sonuç; ‘O ne güzel kuldu’ (Sad/44) iltifatına kavuştu.
HZ.YUSUF: Kardeşlerinin kıskançlığı yüzünden kuyuya atıldığında henüz küçük bir çocuktu, korkudan ağladı, kimsesiz kaldı ama umutsuzluğa kapılmadı. Kuyudan çıkarılıp hiç görmediği Mısır’a köle olarak getirilip satıldı ama umutsuzluğa kapılmadı. Büyüyüp güzelleştiğinde iffetsizlik iftirasına kurban gitti bu yüzden senelerce hapishanede yattı ama umutsuzluğa kapılmadı. Yıllarca baba hasreti ile yandı tutuştu, içi parçalandı ama umutsuzluğa kapılmadı. Allah bu sabrının ve dualarının karşılığında, onu kuyudan alarak Mısır’a sultan yaptı, makam, mevki ve saltanat bahşetti. Yıllar sonra pişmanlık içinde kapısına gelen kardeşleri onun ayaklarına kapandı. Babasına tekrar kavuştu ve yıllar boyu süren hasret son buldu.
Sonuç; ‘Kıssaların en güzeli’ (Yusuf/3) iltifatına mazhar oldu.
Peygamberlerin bu ibret dolu yaşamlarına baktığımızda Allah’a teslimiyetlerinin, sabırlarının ve adanmışlıklarının yanında bir unsur daha gözümüze çarpar. Onlar yorulup tükenmeden, Allah çareler yaratmamıştır. Çünkü kul bittim demeden, Allah yettim demez!..
Her peygamberin bir bitme noktası olduğu gibi, bizlerin de bitme noktaları var hayatımızda. Öyle ki evladımızla, eşimizle, babamızla, malımızla, kardeşlerimizle, iffetimizle, zindanla, mevkimizle sınanıyoruz üstelik her an sınanıyoruz! Ve öyle tükenip çaresiz hissediyoruz ki bazen kendimizi, tabiri caizse Hz. Peygamber’in (s.a.v.) ilk vahiy aldığı gün korkudan yorganı üstüne çekip kendini dünyadan izole etmesi gibi saklanasımız ve kaçasımız geliyor her şeyden. Ancak bu bir çare olsaydı, Allah o çok sevdiği peygamberine (s.a.v.) ; ‘Ey örtüsünebürünen! Kalk ve insanları uyar! Sadece rabbinin büyüklüğünü dile getir’ (Müddessir/1-3) der miydi hiç?
Allah kulunun ihtiyaçlarına kafi gelemeseydi, çözümsüz sandığımız dertleri çözemeseydi, çıkmaz sokaklarımıza bir koridor açamasaydı, zifiri karanlıklarımızı nuruyla aydınlatamasaydı; ‘Allah kuluna yeterli değil midir?’ (Zümer/36) der miydi hiç?
Bu işin sırrı Allah’ın gör dediği yerden bakmak aslında. Allah malımızdan eksiltir ama sabrımızı arttırır, sağlığımızı eksiltir ama şükrümüzü arttırır, evladımızdan eksiltir ama teslimiyetimizi arttırır, refahımızı eksiltir ama imanımızı arttırır. Demek ki bizim eksildi sandıklarımız, aslında artanı görmek için! Musibetler dünyamızı eksiltirken ahiretimizi de arttırır. Görünürde bir kayıp olsa da öte tarafta büyük bir servet kazanıldığını unutmayalım!
Hz. Mevlana’nın dediği gibi: “Üzülme!.. Kaybettiğin her şey başka bir surette geri döner. Bittim diyen kula, yettim diyen bir Rabbin var.”
