Yaşamımız inişli çıkışlı bir dizi olaylar ile süregelir. Doruk noktaları bizi mutlu, huzurlu bir noktaya taşırken diğer taraftan bizi üzgün, mutsuz, çaresiz hislere sürükleyen olaylar ile mücadele ederiz. Hayatımızda karşılaştığımız bu problemlere nasıl yaklaşıyoruz? Sorunları çözmek için hangi zihinsel tasarıları kullanıyoruz?
Hayatımızda karşılaştığımız bir problem durumunda bu problemi kendimize yüklediğimiz çok mu oluyor? Sorunu dışsallaştırmak yerine kendimize hedef alarak kendimize çok mu yükleniyoruz? Biraz acımasız, eleştirel, suçlayıcı olabiliyoruz. Sorunları çözmeden önce şunu görebilmek lazım aslında bu problem benden bağımsız gerçekleşen bir durum ya da bu problemde benim de yanlışlarım var ama kendimi eleştirmek için bu kadar acımasız olmam gerekmiyor. Kendime karşı nazik olmam gerekiyor evet kendime karşı nazik olmalıyım. Hayatta kalmak için birçok şeyle mücadele edebilmem için benim kendimi şefkatle kucaklamam gerekir.
Sevgiye, saygıya, şefkate, merhamete ihtiyacımız var ve bunları karşılamanın öncelik koşulu kendimize izin vermekten geçiyor. Kendimizle olan dostane bir ilişkiyi sürdürebilmemiz karşılaştığımız sıkıntıların bizi daha az yaralamasını sağlar. Psikolojik iyi oluş için kendimize şefkati arttırmalıyız. Değersiz hissettiğimiz anlar kendimizi şefkatle kucaklamamız ve değersiz olmadığımız özel ve değerli bir birey bilincini aldığımız her nefeste hissetmeliyiz. Bizi değerli ve özel kılan düşünceleri hatırlamalıyız. Kendimizi cezalandırmak, eleştirmek, suçlamak, olumsuz özelliklerimizi düşünmek yerine kendimizi ödüllendirmeliyiz, sevmeliyiz, olumlu yanlarımızı görebilmeliyiz.
Şimdi kendinizi düşünün ve biraz daha şefkatle, sevgiyle, ilgiyle, merhametle yaklaşın kendinize. Oluşan sıcak, sakin ve huzurlu bu atmosferi hissedin. Zorluklar karşısında hep bunu düşünün ve kendinize acımasız bir şekilde yaklaşmamayı öğrenin. İyiliğe önce kendinizden başlayın ve bu iyiliği paylaşın.
