Peygamber (s.a.v.) bir müddet vahiy alamayınca kafirlerin “Allah seni terk etti” demeleri üzerine inen bir ayet. Duha 3:
“Rabbin seni terk etmedi ve sana darılmadı.”
Sözü söyleyenin, sözün söylendiği kişiyi bir sahiplenişi var. İçinde oldukça sağlam bir bağ ile muhatabına seslenişi var: “Sana darılmadım” , “Seni terk etmedim!” Ne güzel bir üslup… Ne derince bir anlam…
Peki biz ne yapalım da bu söze muhatap olalım?
Elbette muhatabı özeldi. Ayetin iniş sebebi belliydi. Her ne kadar vahiyler evrensel olsa da bazı hükümler özeldi. Ama yine de bu ayeti şahsıma söylenmiş hissettiğim çokça anlarım oldu. Belkide ayeti genel hüküm olarak kabul edebileceğimiz yönleri vardı.
Çokça hatalar yaptık. Çokça sarp yokuşlara daldık. Canımız acıyana kadar hunharca devam ettiğimiz kötülükler etrafımızı sarınca bir kurtuluş bildik secdeyi. Sadece bir şeylerden kurtuluş… Tek derdimiz önümüze kurulmuş setleri kaldırıp tekrar tekrar hatalarımıza dönmekti. Halbuki, Allah ne merhametliydi ki önümüze kurduğu setleri özümüze dönmek için planlamıştı.
Çokça darda kalmadıkça kaldırmadık avuçlarımızı semaya. Duaya cevap alamayınca sitemler ettik o göğün sahibine. Ya da cevabı alınca döndük yine dünya telaşına.
Sahi neydi Allah bizim için? Başımız sıkıştığında başvurduğumuz bir merci miydi sadece???
Üzgünüm ki öyleydi… Ne yazık ki öyleydi… Pişmanım çokça, ama öyleydi…
İşte tam da bu pişmanlığın vermiş olduğu ağırlık ve sızısını ruhumun en derince yerlerinde hissettiğim bir ızdırapla, zayıf ve aciz omuzlarımın yüklendiği onca günahın tövbesini bile yapmaya takatimin olmadığı o karanlık gecelerde, istedim ki hiç bir şeye benzemeyen bir ZAT benim için aynen şunları söylemiş olsun:
“RABBİN SENİ TERK ETMEDİ ve SANA DARILMADI…”
